ALEX JULIUS – Indians Dance

Marcel Luttjeboer uit Winschoten overleed dit voorjaar op 56-jarige leeftijd. Drank en drugs verwoestten zijn lichaam. Neef Alex Luttjeboer (58), woonachtig in Scheemda, bezingt Marcels tragische levensgeschiedenis op zijn single ‘Reegndaans’.

Ze zouden nog een keer samen jammen. Maar het kwam er niet meer van. Al ver voordat Marcel Luttjeboer op 14 mei overleed, was zijn lichaam op. Geveld door drank en drugs na 56 jaren vol ellende, zegt zijn neef Alex Luttjeboer. Die schreef er een nummer over.

Goedemorgen, Alex. Wat is het verhaal achter ‘Reegndaans’?

„Het is een nummer waarvan ik de muziek al in 2001 heb geschreven. Toen was het nog Engelstalig en heette het Indians Dance. De Groningse tekst borrelde naar boven na de dood van mijn neef Marcel.”

Wie was hij voor jou?

„Marcel was mijn brother from another mother. Als kind leken we sprekend op elkaar, met onze blonde vlaskoppies. We zaten vaak samen muziek te luisteren. Hij was van Supertramp, ik van de Stones en Status Quo. Het kon niet uitblijven dat we zelf een bandje begonnen.”

Dat werd Speedo.

„Opgericht in september 1979. Marcel was 12, ik 13 jaar. Puberbluesrock. Marcel was de zanger – voor zijn leeftijd had hij al een vrij zware stem. Toen hij met gitaarspelen begon, bleek hij een supertalent. Binnen twee, drie maanden kon hij meer dan ik met mijn twee jaar les. Bovendien schreef hij heel goede liedjes. Al waren de teksten nogal deprimerend: ‘Every time I fall asleep / I hope I never wake up again’. Als kind dacht ik daar nog niet zo over na.”

Jullie waren wereldberoemd in Winschoten en omstreken. Toch viel Speedo uit elkaar.

„Marcel was in die tijd al wat aan het experimenteren geslagen. Een blowtje hoorde erbij. Ik was er algauw klaar mee, maar Marcel ontwikkelde er een ongezonde interesse voor. Hij had niet zo’n mooie jeugd gehad, kwam uit een gezin met veel geweld. Ik stond erbij toen zijn moeder zei: ‘Je had nooit geboren moeten worden.’ Zijn ouders hadden altijd ruzie. Ik ben er vaak geweest om de boel weer op te ruimen en de aardappelpuree van de muur te krabben.”

Wat een ellende.

„Het ging van kwaad tot erger. Zijn broers en zussen zijn allemaal op jonge leeftijd uit huis gegaan. Marcel was de jongste en kreeg de grootste klappen. Om zijn geest te verdoven, is hij steeds verder in de drugs beland. Speed, cocaïne. Hij was 17 toen hij heroïne begon te spuiten. In de band was hij toen allang niet meer te handhaven. Maar we hoefden hem er niet uit te zetten; hij kwam gewoon niet meer opdagen.”

Hielden jullie wel contact?

„Steeds minder. Hij raakte psychisch in de knoop, had waanideeën en werd met de dag gekker. Om aan geld te komen, verkocht hij zijn instrumenten. En uiteindelijk is Marcel op straat beland. Eind jaren 80 leek het even beter te gaan. Naar eigen zeggen was hij clean, maar toen ik na een gezamenlijke stapavond van het toilet kwam, was hij toch weer een lepel met rommel aan het opwarmen. Op dat moment heb ik de deur achter me dicht gegooid.”